شرکت اسپیدو سه سال وقت صرف تولید لباس شنای ال زد آر ریسر (LZR Racer) کرد و کارشناسان این شرکت معتقدند این لباس 5 درصد کمتر از لباس قبلی این شرکت در برابر آب مقاومت می کند.
آنها می گویند پوشیدن این لباس باعث می شود شناگر، حتی نسبت به زمانی که برهنه شنا کند، با مقاومت کمتری در آب روبرو شود.
نزدیک به یک سوم مقاومتی که شناگر در هنگام شنا با آن مواجه است به خاطر اصطکاک بدن با آب ایجاد می شود و از این رو، لباس جدید سطح بیشتری از بدن را می پوشاند.
لباس هایی که بطور کامل با مواد کم اصطکاک ساخته شده بودند درون آب متلاشی می شدند در نتیجه سازندگان لباس اسپیدو تلاش کردند با استفاده از کامپیوتر دریابند کدام قسمت بدن بیشترین اصطکاک را با آب دارد و تنها تکه هایی از این ماده بر روی نقاط مورد نظر نصب شد.
آزمایشها درون استخرهایی کوچک و باریک انجام شدند و عمده تاکید و توجه بر روی وضعیت بدن در 15 متر پس از استارت، یا بازگشت بود.
بر اساس این آزمایشها مشخص شد در هنگام حرکت رو به آب، ناحیه شکم (پایین سینه)، پهلو (بالای کمر تا زیر بغل) و کتف باعث ایجاد بیشترین مقاومت می شوند.
کارشناسان ناسا سهمی عمده در طراحی این لباس داشتند. آنها با استفاده از تکنولوژی سنجش زبری سطح مواد، بیش از 100 ماده را آزمایش کردند تا ماده ای را پیدا کنند که کمترین مقاومت و اصطکاک در برابر آب را داشته باشد.
از آنجا که آب و هوا از قوانین یکسانی درباره حرکت پیروی می کنند (مکانیک سیالات)، برای آزمایش مواد، از تونل بادی استفاده شد که در آن باد با سرعت بالای 100 کیلومتر در ساعت می وزید. این شرایط حرکت در آب با سرعت دو متر در ثانیه را شبیه سازی می کند.
این لباس عملکردی مانند یک کرست دارد و بدن ورزشکار را فشرده می کند تا بدن در بهترین شکل ممکن قرار داشته باشد. با این حال در هنگام تولید این لباس، میزان اکسیژن جذب شده توسط شناگران با دقت اندازه گیری شد تا اطمینان حاصل شود فشار تاثیری بر تنفس و عملکرد شناگر نمی گذارد.
لباس ال زد آر ریسر، علاوه بر فشرده کردن عضلات، آب را دفع می کند و با کاستن از لرزش های روی پوست بدن، به بدن شناگر حالتی لوله ای شکل می دهد.
ماده اصلی و پایه این لباس بافته می شود. مواد کم اصطکاک نیز با دستگاه هایی که از امواج اولتراسونیک استفاده می کنند، به ماده زیرین جوش داده می شود و نواری روی درزها چسبانده می شود تا از ایجاد حاشیه های زبر جلوگیری کند.
|
|
|