۷۶ درصد از مردم استان سیستان و بلوچستان زیر خط فقر ؛ مایه شرمساری است
76 درصد از مردم استان سیستان و بلوچستان زیر خط فقر ؛ مایه شرمساری است
خبرگزاری دانشجویان ایران چندی پیش خبری را از قول مسؤولان استان سیستان و بلوچستان نقل کرده بود که در صورت صحت باید مایه شرمساری همه مسؤولان در بخش خدمات و حمایت باشد.
در این خبر آمده بود: 76 درصد از مردم استان سیستان و بلوچستان زیر خط فقر زندگی می کنند.
یک مقام سازمان بهزیستی این استان نیز گفته است: اعتیاد، بافت فرهنگی و همسایگی با کشورهایی همچون افغانستان و پاکستان، باعث شده آمار مددجویان استان از سطح میانگین کشوری بالاتر باشد، از سوی دیگر به دلیل کمبود امکانات و اعتبارات در سطحی نیستیم که بتوانیم اقدامهای لازم برای توانمندسازی و رفع مشکلات جامعه هدف را در پیش بگیریم.
البته این خبر نکات قابل تأمل دیگری هم دارد. در استانی که اکثریت جمعیت آن زیر خط فقر زندگی می کنند و به دلیل مرز طولانی با کشورهای ناامن و جرم خیزی چون افغانستان و پاکستان امکان گسترش آسیبهای اجتماعی در آن فراوان است، باید بیشترین امکانات برای ارتقای سطح زندگی، بالا بردن ضریب امنیت و افزایش پوشش شبکه حمایتی کشور انجام شود و این استان به مرکز اولیه سرمایه گذاری در مباحث ارتقای همه جانبه امنیت اجتماعی تبدیل شود.
اظهارات مسؤولان بهزیستی استان در این باره جالب توجه است. در این استان با وجود شرایط خاص اجتماعی و وجود زمینه های گسترش آسیبهای اجتماعی کمترین امکانات از نظر منابع انسانی و ابزار برای ارتقای سطح پوشش وجود دارد.
مسؤولان بهزیستی این استان با گلایه از اینکه تنها یک دستگاه خودرو و تیم سیار برای شناسایی نقاط آسیب خیز سیستان در اختیار دارند و با اشاره به ناوگان موتوری و حمل و نقل فرسوده بهزیستی استان، گفته اند که با وجود پراکندگی جغرافیایی، جمعیتی و وجود مناطق صعب العبور، وسایل نقلیه قابل استفاده این سازمان به تعداد انگشتان دست هم نمی رسد.
جالب اینجاست در استانی که هم وضعیت نامناسب اقتصادی و هم فقر فرهنگی امکان گسترش آسیبهای اجتماعی را بالا برده است 62 درصد نیروهای انسانی سازمان بهزیستی دیپلم و زیردیپلم هستند و این استان از بدنه کارشناسی بسیار ضعیف موجود در بهزیستی نیز ضربه می خورد.
مسؤولان وزارت رفاه و تأمین اجتماعی در برنامه ریزیهای خود برای رفع معضلات اجتماعی و گسترش رفاه جامعه همیشه به حجم بودجه و امکانات تکیه کرده اند و همواره از بالا رفتن سالانه بودجه خود دم زده اند، تقسیم امکانات کشور در تمام کشور و بیرون آوردن بودجه از انحصار مرکزیت سیاسی و اجتماعی مسأله ایست که حتماً به آن باید پرداخت.
آیا درک این مطلب که مناطقی که بیشتر در معرض آسیب هستند بودجه، امکانات و سطح کارشناسی بالاتری برای رفع مشکلات می طلبند، کار سخت و پیچیده ای است؟
بدیهی است مسؤولان وزارت رفاه و تأمین اجتماعی بیشتر از دیگران در برابر تک تک کودکان و زنان سیستانی که در اثر نبود امکان دسترسی و کمی منابع دچار آسیبهای اجتماعی و محرومیت از تحصیل و زندگی پویای اجتماعی می شوند، مسؤولند؛ آیا آنها به وظایف خود به طور کامل عمل خواهند کرد؟ امیدواریم!
|