رقص در ایران اسلامی؛ گفتگو با فرزانه کابلی

رقص در ایران اسلامی؛ گفتگو با فرزانه کابلی

فرزانه کابلی , رقص آرا وهنرپیشه , سال 1328 در تهران , در خانواده ای هنرمند به دنیا آمد . پدر و مادرش هر دو نوازنده بودند و عمویش علی اکبر گرمسیری یکی از پیشگامان هنر تئاتر در ایران بود . فرزانه از همان دوران کودکی علاقه فراوانی به رقص و آواز و بازیگری نشان می داد و در مدرسه نیز این فعالیت ها را دنبال می کرد . در جشن های مختلف رقص هایی را طراح و با همشاگردانش اجرا مى‌کرد . علاوه بر آن در ورزش نیز پیشرفت شایانى داشت و در رشته پرش طول و ارتفاع  در سه دوره پیاپى قهرمان شد و مدال گرفت.

با علاقه بسیارى که به رقص داشت و همچنین با تشویق و حمایت پدرش وارد هنرستان رقص‌هاى ملى و محلى ایران شد. خیلى زود  به دستیارى استادش انتخاب شد و در همان هنرستان و چند موسسه دیگر به تدریس پرداخت.

فرزانه همیشه از اساتیدش به نیکى یاد مى‌کند و مى گوید که بسیارى از آموخته‌هایش را از رابرت دو وارن وهمسرش ژاکلین دو وارن فرا گرفته است.

فرزانه تحصیلاتش را ادامه داد و تبدیل به ستاره‌اى در عرصه هنر رقص چه در ایران و چه در خارج از ایران شد.

بعد از انقلاب به دلیل محدود شدن فعالیت هاى هنرى بویژه در عرصه رقص ، فرزانه وارد دنیاى بازیگرى شد و نقش‌هاى بسیارى را در سینما، تلویزیون و تئاتربه عهده گرفت. شاید امروز او را بیشتر با بازى در سریال « على کوچولو »، و فیلم هایى مانند « رنو تهران ۲۹ »، « شیرک »، « در مسیر تندباد » و نمایش هاى زیادى که بازى کرده مى شناسند.

در عین حال او در فیلم ها و تئاترهاى بسیارى، طراحى حرکت کرده که همه مورد توجه و استقبال مردم  قرار گرفته است. آمیز قلمدون، شب روى سنگفرش خیس، تنبور نواز، میرعشق، حماسه انقلاب سنگ، نوبت دیوانگى و جشنواره آمین از جمله آثارى هستند که او در آنها طراحى حرکت کرده است.

خانم کابلى در سال هاى اخیر در زمینه آموزش نیز فعال بوده و شاگردان زیادى داشته است که بسیارى از آنها در حال حاضر در گروه هاى مختلف مشغول کار هستند.

در فضاى کنونى رقص یا حرکات موزون در شرایط نابسامانى به سر مى‌برد چرا که از یک سو در دانشگاه رشته بازیگرى تدریس مى‌شود  که البته باید هم تدریس شود چون یکى از واحدهاى مهم  بازیگرى، حرکت است و از سوى دیگر هر کسى که مى‌تواند دست و پایى تکان دهد، به خود اجازه  داده کلاس باز کند یا در کلاس هاى آموزش بازیگرى  به تدریس بپردازد و این خطر بزرگى براى جوانان و دانشجویان است که اگر اشتباه و غلط آموزش ببینند روى تمام بدنشان تاثیر بد مى‌گذارد و در آینده ممکن است آنان را دچار مشکلات جسمانى کند، در حالى که در کار هنریشان هم از آن آموزش ها سودى نجسته‌اند.

در همین زمینه فرزانه کابلى مى‌گوید" امسال نمایش لیلى و مجنون نظامى گنجوى تصویب شد که من براى جشنواره فجر کار کنم. من که سال هاست در این رشته فعالیت مى‌کنم و همه نکات را خوب مى‌دانم نقاط قرمز را در یک کار حرکتى مى‌شناسم. اما با وجود آن که با یک گروه ۵۰ نفر چهار ماه تمرین کردیم، درنهایت داوران بخش بین الملل جشنواره کار مرا رد کردند. داوران پنج تن بودند که در میان آنان حتى یک نفر وجود نداشت که ابتدایى ترین اصول حرکت را بداند. اى کاش در میان این خانم و آقایان داور یک نفر بود و صلاحیت صحبت و ارزیابى یک کار حرکتى را داشت. به هر حال کار تمام شد و مسلما همین حالا هم از دوستان بپرسید باور ندارند که از حرکت چیزى نمى‌دانند ولى چه مى‌شود کرد . به هر حال آنها داورند و ما شرکت کننده و آنچه اتفاق افتاد این است که لیلى و مجنون رد شد". 

گزارش مصورى را که شوکا صحرائى در گفتگو با خانم کابلى فراهم کرده در همین صفحه ببینید.

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنید