زن های خیلی مثبت - مصاحبه با تهیمینه میلانی

زن های خیلی مثبت - مصاحبه با تهیمینه میلانی

شرکت تهمینه میلانی کارگردان مطرح کشورمان در نشست آسیب شناسی فیلمهای پلیسی، ما را بر آن داشت تا با ایشان گفتگویی را در مورد فیلم های پلیسی ساخته شده در ایران انجام دهیم که در زیر می خوانید.

خانم میلانی شما در نشست آسیب شناسی فیلمهای پلیسی این فیلم ها را سطحی خوانده بودید ممکن است پیرامون نظرات خود در مورد فیلم ها و سریال های پلیسی ایران بیشتر توضیح دهید ؟

ببینید اصولا من بر این باورم که فیلم های پلیسیی که در ایران ساخته می شود بسیار محافظه کارانه و به دور از فضای نقد است و همین امر خود موجب به وجود آمدن شخصیت های کلیشه ای و پلیس های قهرمانی می شود که با دنیای واقعی تفاوت دارند .

به قول آقای معتمد اغلب پلیس ها در این فیلم ها کم هوشند و بزهکارند.در حالی که می دانیم بزهکاران اصولا از هوش بالایی برخوردارند و پلیس باید بسیار با هوش باشد تا بتواند آنها را دستگیر کند .
ما در هیچ کجای فیلم ها،  پلیسی با کاراکتر پلیس فیلم heat نداریم. یعنی پلیسی که جدا از مسائل کار با مشکلات خانوادگی دست و پنجه نرم کند و در روابط خانوداگی خود با مشکل رو به باشد. با این وجود بسیار وظیفه شناس و بسیار فداکار است . در حقیقت پلیس های ما یک بعدی اند.

در قسمت دیگری از سخنان خود به شوخی ها اشاره کرده بودید ممکن است بیشتر توضیح دهید ؟

شوخی هایی که سعی می شود در فیلم های ایرانی بین پلیس ها گنجانده شود عینا یک کپی برداری ضعیف از فیلم ها و سریال های مشابه آلمانی و یا ایتالیایی است . در نهایت این شوخی ها بی نهایت سطحی و بی مزه جلوه می کند .

به نظر شما چرا این کپی برداری موفق از آب در نیامده است ؟

دقیقا به این دلیل که از الگوهای فرهنگی خودمان برنخواسته است و با فرهنگ ما بیگانه است و بر چهره ها نمی نشیند. حالا از طرف دیگر ما می بینیم که در بعضی از این سریال ها پلیسهای خوب همیشه در حال شعر خواندن هستند و اکثرا حافظ را از بر هستند.

نقش قصه را تا چه میزان موثر می دانید ؟

قصه ها متاسفانه غیر واقعی هستند . به عنوان مثال در فیلمهایی که در نکوهش اعتیاد ساخته می شود اغلب شاهد آن هستیم که یک جوان مواد مصرف می کند (و غالبا نمی دانیم چه ماده ای) و بعد بد بخت می شود، ایدز می گیرد و در نهایت هم در اوج بد بختی می میرد . در حالی که قسمت مهم قضیه را که همان بخش لذت از نشئگی و زیبا بودن اولیه استفاده از مواد است را حذف می کنند لذا این قصه تاثیر خود را روی مخاطب از دست می دهد و مصنوعی می شود .
خانم میلانی نقش زن ها را در فیلم ها ی پلیسی چگونه ارزیابی می کنید ؟

وقتی ما از زن بزهکار حرف می زنیم یعنی داریم از زنی حرف می زنیم که فرهنگ محاوره ای خاص خودش را دارد . معمولا بد دهن هستند و نوع رفتارشان از نظر اجتماعی پرتابی است و حجاب آنها بی نهایت بد است و به صورت عمدی هم بد است . اما ما می بینیم که در فیلمهایمان رفتار زنان بزهکار و نوع پوشش آنها چندان تفاوتی با زنان خوب و عادی ندارد . و این بیشتر به دلیل محدودیت در مقررات پوششی زن ها در فیلم هاست.

فکر نمی کنید نقش زنهای مثبت در فیلم های پلیسی چندان طبیعی به نظر نمی رسد ؟

زن های پلیس در فیلمهای ما خیلی بیش از حد مثبت هستند و تقریبا می توان گفت که فرشته اند .
اما با این وجود به نظر من همین که نشان می دهند یک زن می تواند پلیس باشد و می تواند رئیس کلانتری باشد از نظر بستر سازی در جامعه خود بسیار خوب و مفید است.
اما از طرفی چون اغلب فیلم نامه نویسهای ما شناخت درستی از زن ندارند معمولا شخصیت های زن فیلم ها درست در نمی آیند.

خانم میلانی آیا تا به حال ضعف هایی که در این نوع فیلم سازی به آن اشاره کردید شما را بر آن نداشته است که به ساختن فیلمی در این سبک فکر کنید ؟

نه . حقیقتا تا به حال وسوسه نشده ام. شاید چون وادی سختی است و از طرف دیگر شما با ساختن یک فیلم در سبک فقط با مسئولین فرهنگی طرف نیستید و با طیف زیادی رو به رو می شوید . از طرف دیگر مسئولین ناجی هنر در ایران دیدگاه درستی به هنر ندارند . من فقط به همین بسنده می کنم که در فیلم پلیسی آمریکایی" ترپی کو"  آل پاچینو در نقش یک پلیس ظاهر می شود که هم با بزهکاران می جنگد هم با پلیس های فاسد . اگر در کشور ما بود این گونه برداشت می شد که به پلیس ها توهین شده و گفته شده است که آنها فاسدند . اما در آمریکا این فیلم ساخته می شود و بیننده با "ترپی کو" همزاد پنداری می کند و به او علاقه مند می شود و در نهایت می بینید در همه جای دنیا "ترپی کو" یک پلیس فداکار است که آمریکایی است . یک پلیس فداکار آمریکایی. یعنی آنها از مسائل سطحی می گذرند و به عمق می روند و نتیجه اش را این گونه می گیرند .