این نگرانی ها زمانی ملموس تر می شود که هر روز در محاکم قضایی و مراجع انتظامی با افرادی روبه رو هستیم که به دلیل اعتیاد به مواد مخدر صنعتی ویرانگر از قبیل کراک ، شیشه ، پان کراک و... قدم در وادی جرم گذاشته و گاه بی رحمانه ترین جنایت ها را که هرکدام از آنها احساسات عمومی جامعه را جریحه دار می کند، رقم زده اند. کما این که بازپرس ویژه قتل تهران در ارتباط با قتلهای خانوادگی انگشت خود را به سوی اعتیاد یا از سوی قاتل و یا مقتول نشانه می رود (یادداشت اخیر بازپرس حسین اصغرزاده در جام جم) برای نمونه هنوز چند روز از زمان قتل کودک 6 ساله به نام امیرحسین در جنوب غرب تهران از سوی پدر معتادش نمی گذرد که این بار خبر از قتل نوزاد 2.5 ماهه به نام فرشته در اصفهان به گوش می رسد که او نیز همانند امیرحسین قربانی اعتیاد پدرش شده است.
2- در حال حاضر نحوه حمایت از حقوق کودکان آن گونه که انتظار می رود مشخص نیست و بی تردید اگر نسبت به حمایت از کودکانی که در معرض آزار و اذیت از سوی والدین و از جمله والدین معتاد خود قرار دارند، بی توجه باشیم ، باید هر روز در انتظار اخبار تلخی از فرآیند جنایت علیه کودکان در گوشه و کنار کشور باشیم و از خود بپرسیم فردا در کدامین شهر به سوگ کودکان خردسالی خواهیم نشست که هیچ حمایتی از آنها به عمل نمی آید؟
3- باید زنگ هشدار را به صدا درآورد؛ متاسفانه آمار اعتیاد به مواد مخدر صنعتی رو به افزایش است و هر روز محصولی تازه و مخرب تر از محصول قبلی وارد کشور می شود و مهمتر این که فرمول های تهیه این نوع مواد نیز در اختیار افراد مختلف قرار می گیرد که در این خصوص می توان به کشف 4 لابراتوار تولید مواد مخدر صنعتی در استان تهران تنها در هفته گذشته اشاره کرد و شاهد دستگیری اعضای باندی بود که برای ساخت مواد مخدر صنعتی ماهها در یکی از کشورهای شرق آسیا تحت آموزش قرار داشتند.(!)
4- باید واقعیت ها را به رغم تلخی هایش پذیرفت ، اگر مسوولان ، افراد معتاد و گرایش به اعتیاد را مدیریت نکنند، آن گاه این آمارهای تصاعدی خواهند بود که هر روز ما را در مقابل افزایش جرم و جنایت قرار خواهند داد.
فراموش نکنیم با پاک کردن صورت مساله تنها خود را فریب داده ایم و اگر راهکارهای اساسی را در کنترل اعتیاد در میان خانواده ها و جامعه ارائه نکنیم ، در فاصله ای نه چندان دور باید همه خود را سرزنش کنیم و در سوگ قربانیان حوادثی مانند امیرحسین 6 ساله و فرشته 2.5 ماهه بگرییم.
ناصر صبوری