در باب تعطیلات بی رویه

در باب تعطیلات بی رویه

تعطیلات در کشور ما بسیار زیاد و حتی زاید است" گذاره ای که بسیار شنیده ایم و بسیار خوانده ایم تا آنجا که حتی می توان گفت صحبت درباره این موضوع، یکی از مقوله های هر جمع و محفلی شده است!
مهمترین ضرری که از ناحیه تعطیلی های بی رویه بر کشور وارد می آید رکود چرخ های خسته و خراب صنعت و اقتصاد است که در گلایه های مردم کاملا هویداست.
ساختار نامناسب اقتصادی و سامانه درهم تنیده دیوان سالاری در کشور ما به خودی خود، ترمزی کارا برای چرخ های صنعت و اقتصاد است و در این بحبوحه تعطیلات بی حساب و کتاب نیز حکم دست انداز را دارند! اگرچه بهانه این نوشتار تصمیم هیات دولت مبنی بر تعطیلی روز پنج شنبه است اما اشارات آن نه فقط به این تصمیم که به کلیت تصمیمات این چنینی برمی گردد. هنوز دردسرهای اعلام تعطیلی سه روزه عید فطر در اذهان مردم باقی است که از این باغ بری دیگر رسید.
از کار افتادن عابر بانکها، ازدحام غیرمنتظره در جاده ها، توقف کلیه امور اداری و دهها مسئله مانند این، پیامد تصمیم دولت غیرکارشناسی اصولگرا بود.
طرفه آنجا است اتخاذ چنین تصمیمی به "عیدی دادن"-مانند طرح تثبیت قیمتها- به مردم تعبیر شد، بی توجه به آنکه تعطیلات بی رویه کنونی نیز گرفتاری های عدیده ای را برای مردم بوجود آورده است.
متاسفانه واقعیت این است که اینگونه تعطیلات عموما بدون برنامه ریزی و خارج از چارچوب توسعه و اقتصاد کشور است و قطعا کشور را با معضل روبه رو خواهد کرد. امروز در جهانی زندگی می کنیم که برای فرصت های اقتصادی حتی روی لحظات برنامه ریزی می شود.
بین کشورهایی که در رده های بالای فن آوری هستند رقابت آن چنان تنگاتنگ است که با اختلال چند ساعتی در انتقال انرژی برق به کارخانجات، یکی از دیگری در تولید پیشی می گیرد! با این وجود در کشور ما هنوز این موارد جدی گرفته نمی شود.
در واقع نیاز واقعی امروز کشور، برنامه ریزی فرصت ها و لحظات برای رسیدن به توسعه است اما تعطیلات بی رویه رسمی و غیر رسمی-مانند آنچه شرح آن رفت- مانعی تاثیرگذار در روند آن است.
به طور مشخص درباره بسیاری از این تعطیلات می توان تجدید نظر کرد بطور مثال درباره تعطیلات مذهبی بخصوص ایام ولادت نیز رویه درستی به چشم نمی خورد. در واقع هدف از تعطیل کردن چنین روزهایی شرکت مردم در مراسم مربوطه و بزرگداشت شعائر آن روز خاص است بطوری که اگر مردم در آن مراسم حاضر نباشند بر شانیت آن خدشه وارد می شود، اما باید پرسید که واقعا چند درصد مردم در روزهای تعطیل به این شعائر توجه می کنند یا می توانند توجه کنند؟
آیا بهتر نیست که سازمان ها و مراکز دولتی هریک به فراخور مناسبت چنین روزهایی، برنامه های متنوع فرهنگی برگزار کنند؟
روزهای تعطیل مردم در خانه می گذرد و در بهترین حالت به کارهای عقب افتاده خود می رسند. متاسفانه به علت آنکه صرفا تلویزیون مجری امور فرهنگی در آن روز خاص است از نظر فرهنگی نیز چیز خاصی به ذهنیات مردم افزوده نمی شود.
پیشنهاد دیگر این است که می توان بجای تعطیل کردن چنین روزهایی، بخشی از خساراتی را که از رهگذر تعطیلی به اقتصاد وارد می آید به انتشار کتاب، تولید برنامه های متنوع، برگزاری مسابقات بزرگ فرهنگی و... برای بزرگداشت آن روز خاص اختصاص داد. با این وجود چندی پیش وزیر کشور اعلام کرد که شورای اجتماعی کشور، ساماندهی تعطیلات رسمی کشور را در دستور کار دارد اما آنطور که از شواهد برمی آید مصوبات این شورا صرفا در حد پیشنهاد است و قرار است بعد از ارسال این پیشنهادات به دولت، در کمیته های کاری مورد بررسی و تحلیل های دامنه دار قرار گیرد و سپس نتایج کارشناسی به هیات دولت ارائه و در صورت تایید نهایی در قالب لایحه به مجلس شورای اسلامی ارسال می شود.
یعنی برای تغییر در تعطیلات رسمی حداقل باید چهار مرحله در سه گروه کارشناسی صورت گیرد که اگر کمیسیون اجتماعی مجلس را نیز بدان اضافه کنیم به ۵ گروه کارشناسی و طی ۵ مرحله می رسیم! می بینید بوروکراسی چه می کند؟ بازهم جای شکرش باقی است که به به "۵ خان" قبلی،
● "۲ خان" دیگر اضافه نکرده اند که هفت خان جور جور شود.
جالب آنجاست که بدانید در شورای اجتماعی کشور که این طرح را تصویب کرده، نمایندگانی از وزارتخانه ها، سازمان ها، صدا و سیما، قوه قضاییه، نیروی انتظامی و تعداد دیگری از نهادهای اجرایی و فرهنگی حضور دارند اما همانطور که گفته شد مصوبات آن کاملا پیشنهادی است.
با توجه به مسائل پیش گفته، به نظر می رسد که دولت نهم چندان تمایلی به رسیدگی به این موضوع ندارد و ترجیح می دهد که تلقین کند اصلا چنین مساله ای اهمیت طرح و پیگیری ندارد و اعلام ناگهانی تعطیلات چهار روزه بعد از عید فطر سال گذشته و تعطیل نمودن کارمندان ادارات دولتی در پنج شنبه این هفته نیز در همین راستا ارزیابی می شود.
با این همه اما مردم از نمایندگان خود و همچنین دولتمردان انتظار دارند که تعطیلات بی رویه را با تصمیمی حساب شده، دقیق و پخته ساماندهی کنند. آیا چنین چیزی به زودی(؟) محقق می شود؟