گفت و گو با لیلا ابراهیمی اولین زن برنده مدال دو و میدانی
گفت و گو با لیلا ابراهیمی اولین زن برنده مدال دو و میدانی
لیلا ابراهیمی اولین دونده زنی که بعد از انقلاب توانست مدال آسیایی بگیرد همراه با مربی اش قاسمعلی فیروزی
لیلا ابراهیمی که انگیزه های فراوانی برای درهم شکستن رکوردهای قبلی اش دارد پاسخگوی سوالات خبرنگاران سرویس ورزشی بود.بیشتر ملی پوشان دوومیدانی مربی خارجی دارند، شما تمایلی برای کار کردن با مربیان خارجی ندارید؟
نه. من سال ها با همسر آقای فیروزی تمرین می کردم و الان هم زیر نظر آقای فیروزی تمریناتم را پیگیری می کنم و حد نصاب هایم را نیز با همین شرایط تغییر داده ام.
کجا تمرین می کنید؟
پارک طالقانی و استادیوم آزادی. مواقعی هم که مسابقات سالنی در پیش داشته باشیم در سالن آفتاب انقلاب تمرین می کنم.
از بین این همه رشته ورزشی که شرایط محیطی و اجتماعی بهتری نسبت به دوومیدانی دختران دارد، چطور شد که شما دویدن را برگزیدید؟
علاقه شخصی. همین اشتیاق باعث شد به سالن شهید کشوری مراجعه کنم و خانم آقامحمدی (همسر قاسمعلی فیروزی) هم اولین مربی من بود.
الان چند تا رکورد ملی به نام شما ثبت شده؟
در داخل سالن از 800 متر تا 5000 متر تمام رکوردها دراختیار من است. در فضای باز هم 800 متر را هنوز نزده ام و تا 5000 متر تمام رکوردها را دراختیار دارم.
ماده 3000 متر با مانع که شما توانستید مدال بگیرید تازه به جمع مواد رقابتی دختران اضافه شده؟
بله اصلاً همین رقابت ها اولین دوره ای بود که دختران آسیا در 3000 متر با مانع می دویدند. من خودم چون قبلاً در 3000 متر دویده بودم و با توجه به بهبودی رکوردهای قبلی، به اتفاق مربی ام تصمیم گرفتم در این ماده هم بدوم.
پس رکوردی که در اردن ثبت کردید را باید اولین رکورد 3000 متر با مانع زنان ایران دانست؟
بله، چون اولین مسابقه بود رکوردش هم اولین رکورد است و در رقابت های بعدی، مبنا برای جابه جایی رکورد، همین حد نصابی است که در اردن ثبت کردم.
قبلاً زنان ایران در دوومیدانی به مدال آسیایی دست یافته بودند؟
قبل از انقلاب خانم صدارتی در پرش ارتفاع برنز آسیا را گرفت، همین.
فیروزی؛ 34 سال قبل.
این تحولی که در دوومیدانی ایجاد شده تا بعد از 34 سال مجدداً به مدال برسیم حتماً دلایلی دارد.
طرح ادغام شدن و انتخاب نایب رئیس بانوان بسیار موثر بود. مخصوصاً طی دو سال قبل که حضور ما در مسابقات برون مرزی را در پی داشت. رقابت های باشگاهی، لیگ و مسابقات جایزه بزرگ همه در این دو سال تدارک دیده شدند. تمرینات ما سر و شکل منظم تری به خود گرفت و حمایت های فدراسیون هم ملموس و موثر بود. جابه جایی رکوردها مقوله ای نیست که به سادگی رخ دهد. چند سال تمرین و ممارست و برنامه ریزی لازم است تا در رشته سنگینی مثل دوومیدانی بتوان حد نصاب جدیدی را به ثبت رساند.
***