امان از سوئیسی های خودخواه

امان از سوئیسی های خودخواه

به ندرت دیده شده که فدرر پس از پیروزی، برای تعارف هم که شده، از حریف بازنده اش تعریف کند

راجر فدرر نفر اول رده بندی جهانی به عنوان مدافع عنوان قهرمانی اولین بازیکنی بود که قدم به زمین مرکزی ویمبلدون گذاشت، مثل بولدزر در مدت یک ساعت و نیم حریف بینوای خود را، که امسال تیموراز گاباشویلی از روسیه بود، له و لورده کرد، و بعد در مصاحبه مطبوعاتی از خودش تعریف کرد.

فدرر یکی از کم نظیرترین استعدادهای تاریخ تنیس است و در ۲۶ سالگی در نزدیک به ۵۰ تورنمنت قهرمان شده که شامل ۱۰ گرند اسلم یا معتبرترین تورنمنتهای جهان است. او از اوایل سال ۲۰۰۴ تاکنون نفر اول رده بندی جهانی یا ،به عبارتی، قهرمان جهان است.

این بازیکن برجسته سوئیسی تا حالا اکثر رکوردهای تنیس جهان را زیر و رو کرده و همچنان به شکستن رکوردهایی که دیگران با زحمت از خود به جای گذاشته اند ادامه می دهد.

اضافه بر تمام اینها، بازیکنان دیگر همیشه از مهربانی و خوش اخلاقی او در هنگام تمرین یا در رختکن صحبت می کنند. اما با تمام این محسنات، فدرر ظاهرا بوئی از فروتنی نبرده است.

به ندرت دیده شده که فدرر پس از پیروزی، برای تعارف هم که شده، از حریف بازنده اش تعریف کند.

او تقریبا همیشه بعد از هر پیروزی یا می گوید که بسیار خوب بازی کرده یا اینکه بازی خود را بهتر از همیشه توصیف می کند، گوئی که حریف او در زمین کاره ای نبوده است. امروز هم پس از تعریف فراوان از بازی خودش گفت که گاباشویلی هم بد نبود.

فدرر در شکست هم سعی دارد که امتیاز زیادی به حریف ندهد و بیشتر از مشکلات خودش می گوید.

البته در یکی دو سال گذشته او در شکستهای متعددش در برابر رافائل نادال، نفر دوم رده بندی جهانی از اسپانیا، با لحن محبت آمیزی در باره حریف مقتدرش سخن گفته، اما احتمالا آن هم از روی ناچاری بوده، چون نمی شود که چندین بار از یک نفر ببازد و اذعان نکند که طرف بازیکن خوبی است.

	مارتینا هینگیز، تنها سوئیسی دیگری که به رده های بالای تنیس رسیده، نیز رفتاری شبیه فدرر دارد

این عادت فدرر را بعضی حمل بر از خود راضی بودن می کنند و بعضی آن را از روی سادگی و روراستی می دانند.

راستش را بخواهید من خودم هم فکر نمی کنم که فدرر قصد تحقیر حریفان را داشته باشد یا اینکه بخواهد به آنان کم محلی کند. دلیل این رفتار او تکبر و خودمحوری هم نیست. شاید به نوع بارآمدن و تربیت در سنین نوجوانی و جامعه ای که در آن زندگی کرده، مربوط باشد.

جالب اینجاست که مارتینا هینگیز، تنها بازیکن سوئیسی دیگر غیر از فدرر که به رده های بالای تنیس رسید، نیز رفتاری چون فدرر داشت.

او در زمانی که نفر اول رده بندی زنان جهان بود، شکستی در مقابل سرینا ویلیامز، بازیکن آمریکائی، چنان بر او گران آمد که یکباره تنیس را برای چند سال کنار گذاشت.

در هر صورت این نوع رفتار این دو بازیکن سوئیسی به هواداران آنان اضافه نکرده است.

هینگیز هیچ گاه بازیکن محبوب اکثر علاقمندان تنیس نبود و فدرر هم با اینکه هواداران کمی ندارد، به سبب همین رفتار که به تکبر تعبیر شده، همچنین رفتارش در زمین بازی که هرگز احساسات خود را بروز نمی دهد، هیچوقت نتوانسته چون بازیکنانی مثل آندره اغاسی، بوریس بکر، گوران ایوانیسویچ یا جان مک انرو، قلب علاقمندان تنیس را تسخیر کند.

در هرحال بقول معروف همین است که هست. اینطور که فدرر بازی می کند باید سالهای سال شاهد قهرمانی و رکورد شکستن او باشیم و با کمی اغماض، با نادیده گرفتن آنچه که درباره او نمی پسندیم، استعداد و قدرت او را تحسین کنیم.