انگیزه احمدی نژاد در حرفهای حساسیت برانگیز
انگیزه احمدی نژاد در حرفهای حساسیت برانگیز
 |
| اسلاف احمدی نژاد علائق گروه خواهان وضع عادی را بصراحت و گرایش علاقمند به شیوه های غیرعادی را به صورت تلویحی بیان می کردند، حال آنکه احمدی نژاد کاملاً معکوس عمل می کند |
از نگاه اسرائیل و متحدانش، تکرار سخنان آقای احمدی نژاد درباره نابودی اسرائیل به مفهوم آن است که رئیس جمهور ایران از عقیده خود مبنی بر "ضرورت حذف اسرائیل از صفحه روزگار" دست برنداشته است.
آقای احمدی نژاد در ابتدای ریاست جمهوری اش با نقل قولی از آیت‌الله خمینی بنیانگذار نظام جمهوری اسلامی درباره ضرورت حذف اسرائیل از صحنه روزگار، موجی جهانی علیه خود برانگیخت، موجی که با نفی کشتار یهودیان در آلمان نازی (هولوکاست) از سوی وی، ابعاد وسیعتری نیز به خود گرفت.
مقامهای جمهوری اسلامی برای مقابله با موجی که علیه آقای احمدی نژاد برانگیخته شده بود، تلاش کردند اظهارات او را درباره ضرورت نابودی اسرائیل و نفی هولوکاست تعدیل و اصلاح کنند، تلاشی که البته چندان مثمر ثمر نبود اما سبب احتیاط بیشتر آقای احمدی نژاد در اظهارنظرهایش شد.
با این سابقه، تصور می شد که آقای احمدی نژاد به احتیاط خود ادامه دهد و ضمن پرهیز از بیان سخنانی که سبب بروز جنجال بین المللی علیه ایران شود، از چارچوب سیاستهای بعضاً دوپهلو و مبهم نظام سیاسی ایران درباره مسائل حساس جهانی خارج نشود.
با این حال، آقای احمدی نژاد در سالروز فوت آیت الله خمینی از آغاز شمارش معکوس برای نابودی اسرائیل سخن گفت و حساسیت بین المللی در این باره را بار دیگر احیا کرد.
مسلماً دلائلی از قبیل اینکه رئیس جمهور ایران با زبان دیپلماتیک آشنا نیست، از حساسیتهای جامعه جهانی خبر ندارد یا اینکه هنوز در قالب رهبران اجرایی طراز نخست درنیامده است، نمی تواند علت اظهارات ضداسرائیلی آقای احمدی نژاد باشد چراکه در طول دو سال گذشته، وی با مسائل و حساسیتهای فوق کمابیش آشنا شده است.
 |
 احمدی نژاد اگر بخواهد به شیوه رؤسای جمهور قبلی درباره اسرائیل سخن بگوید، قاعدتاً مورد پسند هواداران افراطی اش نخواهد بود، این است که به رغم همه جنجالهایی که سخنان او درباره نابودی اسرائیل به دنبال دارد، برای نشان دادن تفاوت و تمایز خود با اسلافش ناگزیر است موضع شدید خود را علیه اسرائیل تکرار کند |
آقای احمدی نژاد با شعار احیای "ارزشهای نخست انقلاب" به قدرت رسیده و با تکیه بر همین شعارها، طیفی از نیروهای افراطی درون حکومت را به نفع خود بسیج کرده است.
از این رو، آقای احمدی نژاد نمی تواند نقش رئیس جمهوری عادی را بازی کند که هدفش اداره امور کشور بر مبنای هنجارهای معمول دنیاست، چراکه هودارانش چنین نقشی برای او نمی پذیرند.
این بدان معنا نیست که آقای احمدی نژاد یکسره تابع نیروهای افراطی حامی خود است، چراکه ضرورتهای اداره جامعه پیچیده ای مانند ایران، برخی از کارکردهای عادی هر دولتی را به دولت حاکم تحمیل می کند.
بدین ترتیب، رئیس جمهور ایران معمولاً بین برآوردن نیازهای بخشهای مختلف طیف جامعه در نوسان است و به همین علت رفتار و گفتار ناهمگون و متناقضی دارد.
برای نمونه، آقای احمدی نژاد از سویی خود را در اجرای آنچه رؤسای جمهور قبل از وی در برنامه خود داشته اند، موفقتر معرفی می کند و از دیگر سو، جهتگیری سیاسی آنها را نفی می کند.
بدین ترتیب، رفتار آقای احمدی نژاد رفتاری "پاندولی" به نظر می رسد که دائماً بین دو سوی طیف جامعه در حرکت است و توان ایستادن در نقطه ای معین ندارد.
چنین رفتاری خاص آقای احمدی نژاد نیست، اصولاً نظام جمهوری اسلامی بر پایه هایی استوار شده است که رهبران آن عموماً در نوسان بین گرایش جمعی به وضع عادی و گروهی به شیوه های غیرعادی در نوسانند.
تفاوت آقای احمدی نژاد با اسلاف خود این است که آنها، علائق گروه خواهان وضع عادی را بصراحت و گرایش علاقمند به شیوه های غیرعادی را به صورت تلویحی بیان می کردند، حال آنکه آقای احمدی نژاد در این باره کاملاً معکوس عمل می کند.
آقای احمدی نژاد اگر بخواهد به شیوه رؤسای جمهور قبلی درباره اسرائیل سخن بگوید، قاعدتاً مورد پسند هواداران افراطی اش نخواهد بود، این است که به رغم همه جنجالهایی که سخنان او درباره نابودی اسرائیل به دنبال دارد، برای نشان دادن تفاوت و تمایز خود با اسلافش ناگزیر است موضع شدید خود را علیه اسرائیل تکرار کند.
البته آقای احمدی نژاد در سخنان اخیر خود، از عزم دولت ایران برای نابودی اسرائیل سخن نگفته بلکه به زعم خود، گزاره ای خبری را بیان کرده تا از شدت حساسیتها بکاهد، اما در دنیای امروز سخن گفتن از نابودی کشوری مانند اسرائیل حساسیت برانگیز است، صرف نظر از آنکه با چه گزاره ای اعلام شود.