عارف؛ از سلطان قلبها تا عزیز قصه

عارف؛ از سلطان قلبها تا عزیز قصه

عارف، خواننده سرشناس موزیک پاپ ایرانی را می توان خواننده دوران «رمانتیک» این گونه موسیقی در ایران دانست. دورانی که به ابتکار چند آهنگساز، موزیک های روز فرنگی با تم های ایرانی و ترانه های عاشقانه در کنار هم قرار گرفتند و به موزیک پاپ وطنی که در آن هنگام به اشتباه «جاز» نامیده می شد هویت خاصی  دادند.

عارف از جمله خوانندگان آن عصر است که کار خود را در سن ۲۱ سالگی به همراه نارملا آغاز کرد. او این روند را مدت کوتاهی  به همراه خوانندگان دیگری مانند دلکش، پوران، هایده و... ادامه داد.

اگرچه عارف برای مخاطبانش با «سلطان قلب ها» شناخته می شود اما از او ترانه های بسیاری به یادگار مانده است.

ترانه هایی همچون دریاچه نور، بید مجنون، حالا خیلی دیره، ای خدا، غلام ژاندارم و.... او در اواسط دهه ۵۰ خورشیدی به همراه گوگوش در یک نظر سنجی گسترده از سوی مجله جوانان امروز به عنوان برترین خواننده موزیک پاپ ایرانی شناخته شد.

به اعتقاد بسیاری از کارشناسان موسیقی، موزیک پاپ ایرانی از گذشته تا امروز یک دوره اوج و فرود را پشت سر گذاشته است،اما چه اتفاقی در این میان افتاده  که این موزیک و خوانندگان آن در خارج از کشور در بین طرفدارانش مارک لس آنجلسی خورده است؟

عارف: موسیقی هر مملکتی و هر ملتی از طریق رسانه ها و تشکیلات دولتی حفظ می شود. ما در گذشته وزارت فرهنگ و هنر و رادیو را داشتیم. این ها موسیقی را از فیلترهای خاصی رد می کردند و این طور نبود که هر نوع موسیقی به هر ترتیبی اجرا می شد اجازه پخش بگیرد.

بعد از انقلاب هم سعی کردند موسیقی سنتی را جایگزین موسیقی پاپ کنند که عملا این کار شدنی نبود. در نتیجه جوان ها به صورت خودجوش، سازی به دست گرفتند و به کلاس های موسیقی مراجعه کردند و سعی کردند موسیقی پاپ و ترانه را به هر شیوه ای حفظ کنند. البته آلبوم هایی کهدر حال حاضر این جوان ها در ایران تولید می کنند با اشکالات مفصلی روبه روست.

همانطور که می دانید در داخل ایران هم بعد از آزادی نسبی موزیک  پاپ از سوی دولت نوعی موسیقی  تولید شد که بیشتر مخلوطی از موزیک پاپ خارج از کشور و موزیک پاپ دهه های پیش از انقلاب بود.

این جوان ها دارند سعی شان را می کنند. از طرفی تا آن جا که من می دانم استاد محمد نوری در عین اینکه سن و سالی را پشت سر گذاشته اند و لیکن ایستاده اند و این نوع موسیقی را از فیلتر فهم و شعور موسیقایی شان عبور می دهند و اجازه پخش هر نوع موسیقی را نمی دهند.

من آقای شهبازیان را هم در مصاحبه های تلویزیونی شان دیده ام، ایشان هم پایگاهی هستند که از قدیم در موسیقی پاپ حضور داشته اند و الان می بینیم که در ایران این مساله به شیوه ای حفظ شده است.

مخالفش در لس آنجلس یا هر جای دیگری است که موسیقی تولید می شود. درها باز است، هر کسی از هر جای دنیا که بیاید حتا اگر صدا نداشته باشد می تواند خواننده شود. سهل است اکثرا کوک نیستند یا اینکه اصلا خواندن را بلد نیستند ولی با این همه تفاسیر می خوانند.

همه این ها یک علم بسیار گسترده است. از همه بدتر اینکه متاسفانه یک سری از هنرمندان  خودشان را راحت کرده اند و آهنگ های عربی و یونانی را عینا نعل به نعل بر می گردانند، کلام فارسی روی آن می گذارند و اجرا می کنند و این مساله بسیار به موسیقی ایرانی لطمه وارد کرده است.

موسیقی ایرانی بسیارگسترده است و ما باید سعی کنیم آن را به دنیا نشان دهیم. ولی متاسفانه آهنگسازهای خوب در این کار حضور ندارند.

در دوره شما خوانندگی موزیک پاپ بر چه پایه ای استوار بود و چگونه آن «نسل صداهای ماندگار» شکل گرفت، آنچه که به ظاهر امروز کمتر به چشم می خورد؟

وقتی من در این عرصه حضور پیدا کردم اساتید بزرگ آن زمان مانند مشیر همایون، شهردار تهران، آقای خالدی ، آقای حبیب الله بدیعی و در این اواخر آقای انوشیروان روحانی، افرادی بودند که تشخیص می دادند چه کسی درست می خواند، خارج از قاعده می خواند یا اصلا خواندن بلد است یا نیست.