تکامل - ایستاده راه رفتن از روی درختان آغاز شد

تکامل - ایستاده راه رفتن از روی درختان آغاز شد

براساس یک نظریه تازه اجداد دوردست انسان زمانی شروع به راه رفتن روی دو پا کردند که هنوز روی درختان می زیستند و پا را بر زمین باز نگذاشته بودند.

روی دو پا راه رفتن بشر ممکن است ارتباط با رفتار اورانگوتان ها داشته باشد

نظریه سنتی می گوید که راه رفتن روی دو پا به تدریج در حیواناتی که چهار دست پا و با کمک "پنجه دست" راه می رفتند - چنانکه در شامپانزه و گوریل های امروزی می بینیم - تکامل یافت.

اکنون مطالعه ای در مجله علمی "ساینس" این نظریه را زیر سوال برده است.

نویسندگان بریتانیایی این مقاله می گویند که راه رفتن روی دو پا همواره از مشخصه های رفتاری میمون های بزرگ (great apes) بوده است.

به گفته آنها انسان ها وارث این عادت بودند بی آنکه هرگز مرحله راه رفتن با تکیه بر پنجه دست را طی کرده باشند.

آنها معتقدند که راه رفتن با کمک پنجه دست تنها اخیرا به عنوان راهی برای حرکت در سطح جنگل تکامل یافت.

سوزانا تورپ، رابین کرامپتون و راجر هولدر پس از تحلیل حرکات اورانگوتان ها در حیات وحش که بخش اعظم وقتشان را در درختان می گذرانند به این نتیجه رسیدند.

آنها دریافتند که اورانگوتان ها برای دست یافتن به میوه در شاخه های کوچک و همچنین رفتن از درختی به درخت دیگر از حرکات عمودی (حالت ایستاده) بهره می برند.

رابین کرامپتون استاد دانشگاه لیورپول گفت: "دسترسی به میوه و همچنین حرکت در فاصله میان درختان نیازمند توانایی برای حرکت روی شاخه های باریکی است که زیر وزن بدن خم می شوند."

"نتیجه گیری منطقی از شواهد زیست محیطی، فسیلی و تجربی این است که حرکت عمودی در حالت ایستاده اصلا برای تطبیق با زندگی روی درختان تکامل پیدا کرد."

کدام مزیت

آنها می گویند که اجداد ما انسان ها زمانی به زندگی بر سطح زمین (در مقابل درخت) روی آوردند که تغییرات جوی باعث لخت شدن زیستگاه های جنگلی آنها شده بود.

این موجودات میمون نما، یا به اصطلاح علمی هومینیدها، در واکنش به این وضع احتمالا ابتدا زندگی در درختان را برای سکونت در سطح جنگل رها کرده باشند. آنجا آنها همچنان روی دو پا راه می رفتند و شروع به خوردن غذا از سطح زمین یا چیدن از بوته ها کردند.

محققان اشاره می کنند که برخی از فسیل های به جا مانده از نخستین اجداد انسان نشان می دهد که آنها دارای پاهایی بودند که برای ایستاده راه رفتن مناسب بود و نیم تنه بالایی آنها نیز برای صعود از درختان به کار می آمد.

همچنین شواهدی وجود دارد که این موجودات دوپا در یک محیط جنگلی بسته زندگی می کردند نه دشت هایی که آنها را مجبور به راه رفتن روی زمین کند.

دانیل لیبرمن مردم شناس زیستی از دانشگاه هاروارد به بی بی سی گفت: "به نظر من مقاله خیلی تمیزی است؛ همیشه عالی است که مردم در مورد سرمنشا دوپا بودن انسان خلاقانه بیاندیشند. اما این آخرین حرف در این زمینه نخواهد بود."

"مشکل این است که مزیت ایستادن برای اولین هومینیدی که چنین کرد چه بود؟ ما در مورد بستری که این اتفاق در آن افتاد اطلاعات کمی داریم."

دکتر لیبرمن همچنین این ایده را که نوع حرکت کردن شامپانزه و گوریل در دوره های اخیر تکامل یافته است را زیر سوال می برد.

شامپانزه، گوریل و انسان با یکدیگر خویشاوندی نزدیکتری دارند تا با اورانگوتان ها.

آقای لیبرمن گفت: "این استنباط که آخرین جد مشترک شامپانزه و انسان باید شبیه به شامپانزه یا گوریل بوده باشد اجتناب ناپذیر است، مگر آنکه همه شباهت های شامپانزه و گوریل مستقلا تکامل یافته باشد. اما خویشاوندی میان انوع میمون ها برای ما سوال نیست."