چادر زدن یک خانواده ۱۰ نفره به خاطر بی سرپناهی
قصه بی‌خانمانی چادر زدن در خیابان، این بار برای اعضای10 نفره خانواده‌ای تکرار شد که 4 روز است سقف یک متری نایلونی را برای سرپناهشان انتخاب کرده‌اند. 
به گزارش خبرنگار «اجتماعی» ایسنا موسی افسرده، پدر خانواده تعریف کرد که خانه‌ای را در تهرانپارس از یک سال پیش اجاره کرده بودند با ماهیانه 150 هزار تومان!
گفت که خودش کارگر ساده است و دستفروشی می‌کند. البته شهرداری اجازه نمی‌دهد! به همین خاطر تنها حدود 10 روز از ماه را کار می‌کند و خرجشان را پسرش که آشپز است، می‌داده ولی او نیز به سربازی رفته و دیگر نتوانسته اجاره خانه را بپردازد.
موسی ادامه داد که 8 فرزند دارد؛ از 11 ساله تا 27 ساله؛ یک دختر و مابقی پسر هستند، یک پسرش بیمار است و بقیه هم دانش‌آموز، ولی از زمانی که نتوانسته اجاره خانه را بدهد و اسبابشان را تخلیه کرده‌اند، دیگر مدرسه نمی‌روند.
موسی توضیح داد که برای دریافت کمک به همه جا رفته؛ کمیته امداد و .... ولی پاسخی نگرفته است.
همسر موسی ادامه داد کمیته امداد گفته است که اسباب و اثاثیه را می‌بریم به انباری و خود شما را هم در مهمانپذیر اسکان می‌دهیم تا جایی را برای شما اجاره کنیم.
موسی حرف زنش را برید کرد : مطمئن نیستیم که اگر ما را از جلو چشم بردارند، از حمایتها خبری باشد!
این زوج خود را مشهدی معرفی کردند اما گفتند20 سال است که در تهران زندگی می‌کنند.
پرسیدم چرا به شهرتان بازنمی‌گردید؟ اگر به شما امکانات بدهند به مشهد می‌روید؟ و این پاسخشان بود که «اگر زندگی ما تامین شود چرا نرویم؟»
در ادامه گفتند: فرزندانم بزرگ هستند، غرورشان در این شرایط می‌شکند، خجالت می‌کشند.
راست می‌گفت بچه‌ها از چادر بیرون نمی‌آمدند و حتی با پتو چهره‌هاشان را می‌پوشاندند.
به همراه عکاس ایسنا به معاونت حمایت از خانواده کمیته امداد استان تهران رفتیم!
سید جواد سیدالحسینی ، سرپرست اداره مددکاری کمیته امداد استان تهران توضیح داد که ما چند بار برای پیگیری وضعیت این خانواده به آنها سر زده‌ایم و چند پیشنهاد به آنها دادیم و گفتیم که اسبابتان را به یک انبار می‌بریم، ودیعه مسکن می‌دهیم تا جایی را اجاره کنید، ولی نپذیرفتند.
پرسیدم : تا چه زمانی می‌توانید اجاره مسکن آنها را بدهید؟ گفت: معمولا ودیعه مسکن یکساله است اما حمایت از آنها را رها نمی‌کنیم.
وی اظهار داشت: برداشت شخصی من این است که آنها حرفه‌ای‌گری می‌کنند؛ چرا که حاضر نمی‌شوند از امکانات ما برخوردار شوند. به همین خاطر گزارشی تهیه کردیم که به اطلاع کلانتری و شهردار برسانیم.
اما آن طور که این زوج می‌گفتند آنها اعتمادی به حمایت لازم، پس از خروج از وضعیت خیابان‌نشینی نداشتند. یعنی به قول خودشان حاضر بودند در سخت‌ترین شرایط بمانند؛ اما اینگونه فقرشان را فریاد بزنند.