گزارش تکان‌دهنده از بازار برده‌داری جنسی آمریکا
بسیاری از سالن‌های عمومی سانفرانسیسکو که مدتهاست به جزیی از فرهنگ سکس این شهر تبدیل شده‌اند، هم‌اکنون شکل تازه‌ای به خود گرفته و به فروشگاه بردگان جنسی بین‌المللی تبدیل شده‌اند.
قاچاق جنسی که زمانی محدود به شهرهای نامشهوری مانند بمبئی و بانکوک بود، هم‌اکنون به تجارتی هشت میلیارد دلاری تبدیل شده که سانفرانسیسکو، جزو بزرگ‌ترین مراکز تجاری آن است.
تمایلات لیبرال‌مآبانه سانفرانسیسکویی‌ها به سکس، تاریخ گذشته این شهر مبنی بر دستگیری فاحشه‌ها به جای قوادان و حجم زیاد جمعیت مهاجران آن، این شهر را به یکی از مهم‌ترین شهرهای آمریکا برای قاچاقچیان بین‌المللی جنسی تبدیل کرده تا در این شهر تجارت خود را به صورت ناشناس انجام دهند.
به گفته «دونا هیوز»، کارشناس ملی قاچاق جنسی در دانشگاه «رودایکند»، «گاوین نیوسام»، شهردار سانفرانسیسکو می‌گوید: «من واقعا از این اوضاع احساس بیماری می‌کنم. دختران با زور به اینجا آورده می‌شوند، خانواده‌هایشان در کشور اصلی تهدید می‌شوند و خودشان هم هر شب مورد تجاوز قرار می‌گیرند».
تعداد قربانیان قاچاق و بردگی جنسی در آمریکا و جهان به این علت که این تجارت، تجارتی زیرزمینی و مخفی است، مشخص نیست و آمار در این‌باره بسیار متفاوت است.
بیشترین آمار را وزارت امور خارجه آمریکا منتشر می‌نماید که برآورد می‌کند سالانه حدود ششصد تا هشتصد هزار نفر برای کار اجباری و بردگی جنسی در جهان قاچاق می‌شوند که 80 درصد آنان زن و دختر هستند. بیشتر زنان قاچاق‌شده نیز در پایان به مراکز تجاری سکس می‌رسند.
وزارت امور خارجه بنا بر تحقیقات «سیا»، برآورد می‌کند که هر ساله، حدود 14500 تا هفده هزار قربانی قاچاق انسان به آمریکا آورده می‌شوند. البته این گزارش مشخص نمی‌کند که چه تعداد آنان قربانی قاچاق جنسی هستند. برخی گروه‌های فعال در این زمینه، تعداد قربانیان آمریکا را بسیار بیشتر می‌دانند، در حالی که دیگران از دولت این کشور به خاطر اغراق در این مشکل انتقاد می‌کنند.
«جان میلر»، مدیر بخش کنترل و مبارزه با قاچاق انسان در وزارت خارجه آمریکا می‌گوید: «تعداد و آمار همیشه مشخص نیست، چراکه قربانیان در یک صف نمی‌ایستند تا دست خود را بالا ببرند و بگویند که ما قربانی هستیم».
«سیا» روش‌های تحقیق خود را افشا نمی‌کند، اما آمارش مبتنی بر حدود 1500 منبع در جهان از جمله داده‌های سازمان‌های اجرای قانون، دولت، تحقیقات دانشگاهی، گزارش‌های بین‌المللی و مطالب روزنامه‌هاست.
زنان که به هدف صنعت سکس قاچاق می‌شوند، عمدتا از مناطق جنوب شرق آسیا، اتحاد شوروی سابق و آمریکای جنوبی هستند که با قول شغل‌های پردرآمدی نظیر مدل یا مهماندار به آمریکا آورده شده و تنها به فاحشه‌خانه‌ها، کلوپ‌ها و مکان‌های مخصوص این‌گونه کارها فروخته می‌شوند. آنان در آنجا مجبورند به خاطر پرداخت هزینه‌های سفرشان برای مالک جدیدشان کار کرده و دلار به دست آورند.
بازرسان فدرال می‌گویند: حتی آنهایی هم که با هدف حضور در این کار به آمریکا می‌آیند، گمان نمی‌کنند که سطح بردگی و بار کاری آنان این‌گونه باشد.
«بری تنگ» از مقامات مرتبط با وزارت امنیت داخلی که در کره جنوبی کار می‌کند، می‌گوید: قاچاق انسان به یک تجارت چند میلیارد دلاری تبدیل شده و از نظر سود نیز در حال پشت سر گذاشتن قاچاق مواد مخدر و اسلحه است. یک شبکه بسیار سازمان‌یافته بین کره جنوبی و آمریکا وجود دارد که استخدام‌کنندگان، دلالان، واسطه‌ها، رانندگان تاکسی‌ها و مادام‌ها حلقه‌های این زنجیره هستند».
به گفته کارشناسان، آمریکا جزو سه کشور اولی است که به عنوان مقصد قاچاقچیان جنسی به شمار می‌رود. در آمریکا معمولا قاچاقچیان در کالیفرنیا، نیویورک، تگزاس و لاس‌وگاس بازار خود را دایر می‌کنند؛ دنیایی زیرزمینی که البته قربانیان بردگی جنسی در گفت‌وگوهایی با «FBI» و در کالیفرنیا و کره جنوبی، تصویری از نحوه خرید و فروش زنان توسط قاچاقچیان بین‌المللی بین آسیا و سواحل غربی آمریکا را ارایه می‌دهند.
در خارج از مرزهای آمریکا، استخدام‌کننندگان و اربابان این بردگان معمولا زن هستند. آنان در کلوپ‌ها، بارها، کالج‌ها، استخر و رستوران‌ها قربانی خود را پیدا می‌کنند و با بررسی درخواست‌های کار در اینترنت و روزنامه‌ها، زنان جوان مناسب را شناسایی کرده، با پیشنهاد کارهای تقلبی همچون گارسون، مدل یا مهماندار در آمریکا، آنها را هدف قرار می‌دهند. آنان را با پرواز به «کاناوایا»ی مکزیک می‌برند و پیاده یا با ماشین آنان را به کالیفرنیا می‌رسانند. البته معمولا عبور از مرزها (هوایی، دریایی، زمینی)، با استفاده از پاسپورت‌های جعلی و ویزاهای دانشجویی یا توریستی تهیه شده توسط قاچاقچیان برای آنها راحت است، چراکه زنان در آن زمان نمی‌دانند فریب می‌خورند.
این زنان پس از کالیفرنیا به لوس‌آنجلس یا سانفرانسیسکو برده می‌شوند و در آنجا در خانه یا اتاقی زندانی شده و مجبور به ارایه خدمات به بیش از ده مرد در روز می‌شوند و تازه می‌فهمند چه بلایی بر سرشان آمده است. برخی اوقات نیز آنان مجبور به زندگی در یک فاحشه‌خانه می‌شوند که معمولا با پنج یا شش همکار در یک اتاق زندگی می‌کنند.
اربابان معمولا مدارک آنها را توقیف می‌کنند تا زمانی که بدهی‌هایشان را بپردازند؛ بدهی‌هایی که از هزینه سفر آغاز شده و با اضافه شدن خوراک، پوشاک و اجاره هیچ‌گاه پایان نمی‌یابد. عده‌ای حتی آنها را به خاطر ناراضی بودن مشتری، دیر سر کار حاضر شدن، دعوا و ... جریمه نیز می‌کنند.
معمولا قربانیان در محل نگهداری تحت مراقبت‌های شدید بوده و با دوربین‌های مداربسته و درهای امنیتی حفاظت می‌شوند و تنها با رانندگانی که محافظان آنها نیز به شمار می‌روند و آنان را به محل ملاقات بعدی می‌برند، اجازه بیرون رفتن دارند.
هرچند مشخص نیست بازار سانفرانسیسکو از بردگان جنسی چقدر درآمد داشته باشد، مقامات فدرال برآورد می‌کنند که تنها در تابستان از ده سالن آسیایی سانفرانسیسکو، حدود دو میلیون دلار درآمد به دست آمده است.
«تیم هتریخ» از مقامات پلیس سانفرانسیسکو می‌گوید: «تعداد سالن‌های آسیایی در دو سال گذشته، دو برابر شده و سود بالایی دارند».
بنا بر آمار، حدود نود سالن آسیایی در سانفرانسیسکو وجود دارد که اگر به طور میانگین در هر سالن، هشت نفر کار کنند، حدود هفتصد برده جنسی آسیایی در سانفراسیسکو مشغول به کارند. تعداد بسیاری نیز غیرقانونی فعالیت می‌کنند.
اما قاچاقچیان جنسی که به دام قانون می‌افتند، به ندرت به قاچاق انسان برای بردگی جنسی محکوم می‌شوند. این تنها یک بازی خسته‌کننده موش و گربه برای مقامات فدرال و مقامات قضائی است که حدود یک سال را صرف تحت نظر قرار دادن یک شبکه می‌کنند و سپس هیچ کدام از زن‌ها حاضر به شهادت نمی‌شوند.
زن‌ها معمولا از قاچاقچیان خود بسیار بیشتر از پلیس می‌ترسند و دلایل منطقی نیز برای این کار دارند، چراکه آنانی که شهادت داده‌اند، معمولا قربانی یک اسیدپاشی یا ناپدید شدن و یا خانواده‌هایشان در کشور خود دچار مشکلات زیادی شده‌اند