شام خوردن به سبک کره‌ای با وب‌کم، اینترنت و تماشاچی

آیا شما حاضرید خوردن شام در منزلتان را مستقیم روی شبکه اینترنت پخش کنید تا هزاران نفر از مردم آن را تماشا کنند؟

اگر تماشاچیان خوششان بیاید برای هر وعده شامی که شما فیلمبرداری و پخش می کنید شاید چند صد دلار به شما پول بدهند. برای این کار که زحمت چندانی ندارد، پول بدی نیست. این شیوه ای است که اخیرا در کره جنوبی مد شده و طرفدارانی هم دارد.

 

اینطور تصور می شود که برای پیش بینی عادت ها و شیوه زندگی نسل جدید در آینده باید به کشوری مثل کره جنوبی دقت کرد که فناوری های جدید بیش از هر گوشه دیگری از جهان در زندگی مردم ریشه دوانده اند.

 

کره ای ها برای پخش صحنه شام خوردن خود روی شبکه اینترنت عبارت جدیدی ساخته اند: موک بنگ، که ترکیبی است از دو کلمه خوردن (موک جا) و پخش رسانه ای (بنگ سونگ)

 

من این عادت جدید نسل جوان کره جنوبی را به چشم خود دیدم. به آپارتمان لی چنگ هیون رفتم که در طبقه هشتم یک مجموعه مسکونی زندگی می کند. حدود ساعت دوازده شب کامپیوتر خود را به شبکه اینترنت وصل کرد و دوربین و میکروفون را هم راه انداخت تا شام خوردن با چند نفر از دوستانش را فیلمبرداری و مستقیما پخش کند.

 

ظاهرا هر شب با دوستانش دور هم جمع می شوند و "هنرنمایی" خود را از طریق شبکه اینترنت در اختیار علاقمندان قرار می دهند.

لی چنگ هیون با ادا و اطوار فراوان، مثل تعریف کردن از مزه غذا و یا صحنه های کلوز آپ از محتویات بشقاب و جویدن غذا با سر وصدای زیاد سعی می کند این "نمایش" را جالب تر کند. او برای این کار مقداری پول هزینه کرده و یک دوربین و میکروفون خوب خریده تا فیلم با کیفیت تری را ضبط و پخش کند.

او می گوید هر شب حدود هزار نفر از طریق اینترنت لحظه شام خوردن او را تماشا می کنند. تماشاچیان به هنگام تماشای فیلم به طور مستمر برای او پیام می فرستند و او سعی می کند به آنها پاسخ دهد. پاسخ های او جملات کوتاه و گاه غذا خوردن با سرو صدای زیاد و ادا و اطوار فراوان است.
لی چنگ هیون، همراه دو نفر از دوستانش و مقدار زیادی رشتهاگر تماشاچیان از هنرنمایی او لذت ببرند به او امتیاز می دهند که در حقیقت یک جایزه نقدی است. بخشی از این پولها را شبکه تلویزیونی اینترنتی که برنامه را پخش می کند برمی دارد و بخش دیگری به لی چنگ هیون پرداخت می شود. او حاضر نیست رقم دقیق درآمد خود از این "هنرنمایی" ها را به ما بگوید. اما با محاسبه امتیازهایی که او به دست آورده و روی صفحه کامپیوتر او منعکس می شود، می توان گفت که او برای یک نمایش دو ساعته شام خوردن با دوستانش چند صد دلار دریافت می کند.

 

نمایش شام خوردن که جلوه ای است از تغییر کارکرد تلویزیون در کره جنوبی ممکن است نمونه ای باشد از آنچه که در سالهای آینده در کشورهای دیگر نیز اتفاق خواهد افتاد.

 

نمایش شام خوردن لی چنگ هیون از طریق شبکه تلویزیونی اینترنتی به نام افریکا پخش می شود که اسم آن مخفف "پخش آزاد محصولات رسانه ای" است.

 

این وبسایت به هر کاربری اجازه می دهد که ویدئوی خود را برای دیگران، که گاه تعداد بسیار زیادی هستند پخش کند. در واقع یک کانال تلویزیونی بدون دردسرها و هزینه های تولید و پخش یک کانال تلویزیونی متعارف است. افرادی مثل لی چنگ هیون که "هنرنمایی" های خود را از طریق این کانال پخش می کنند "مجری نمایش" لقب گرفته اند.

 

اما دلیل گرایش مردم به تماشای صحنه شام خوردن دیگران آن هم از فاصله ای دور و به صورت مجازی چیست؟ آیا این عادت یک نوع ارضای شهوت بصری و به قولی مثل پورنوگرافی غذا است؟

لی چنگ هیون خود را یک نوع واسطه معنوی می داند که با ضبط و پخش صحنه های غذاخوردن خود به دیگران یک احساس رضایت و لذت نیابتی را منتقل می کند.

 

او می گوید: "در کره جنوبی ظاهر و اندام مردم به خصوص برای زنان بسیار مهم است. بعضی از غذاها آدم را چاق می کنند و زنان از خوردن آنها پرهیز می کنند. بنابراین من با خوردن این نوع غذاها مثل یک واسطه به آنها احساس لذت را منتقل می کنم."

 

اما به نظر من چنین استدلالی چندان قانع کننده نیست. تمام فلسفه و لذت خوردن در عمل خوردن است و به نظر من "اینکه من می خورم تا تو مجبور نباشی بخوری" با منطق جور درنمی آید.

 

دلیل علاقه و گرایش عده ای از مردم به تماشای این "هنرنمایی" ها ممکن است نیاز به جمع و بودن در یک محیط جمعی باشد، هر چند این فضای جمعی به شکل مجازی و از طریق اینترنت فراهم شود. تماشای این ویدئوها که به صورت زنده پخش می شود و تماشاگران می توانند با ارسال پیام در آن مشارکت کنند، فضایی ایجاد می کند که گویا بیننده در یک محیط خانوادگی و یا در یک میهمانی شام حضور دارد.

 

لی چنگ هیون می گوید: "بیننده ها دوست دارند غذا خوردن من را تماشا کنند ولی در عین حال ما با هم تماس داریم و گفتگو می کنیم و راجع به هر چیزی ممکن است صحبت کنیم. گاهی اوقات حتی مشکلات خود را مطرح می کنند و من سعی می کنم به آنها دلداری و مشورت بدهم. مثل یک رابطه یا دوستی واقعی است."

 

شاید این نوع از برقرار کردن رابطه، بین افرادی که یکدیگر را نمی شناسند و هر یک در گوشه ای از یک کلان شهر در آپارتمان خود زندگی می کنند، رابطه مطلوبی نباشد و یا دوران امروزی یک رابطه واقعی به نظر نیاید.

 

لی چنگ هیون به خاطر "هنرنمایی" خوب خود در پخش زنده شام خوردن درآمد خوبی کسب می کند. او در تمام مدت پخش برنامه که ممکن است دو ساعت طول بکشد، مرتب با بینندگان خود در تماس است و با اظهار نظرهای بامزه و جالب آنها را سرگرم می کند. به عنوان مثال ممکن است وسط شام خوردن همراه با موسیقی که با دستگاه هدفون به آن گوش می دهد برقصد.

 

به زبانی دیگر او یک فرد تنبل و ژولیده حالی نیست که فقط روی صندلی و جلوی دوربین لم بدهد و شام خود را بخورد. هر چند باید گفت که بخشی از افرادی که در این مد جدید مشارکت می کنند دقیقا همین وضعیت را دارند، یک عده آدم ژولید و بی حال که جلوی دوربین تنها کاری که می کنند بلعیدن غذاست.

بی جی ترمین جلوی دوربین شبکه تلویزیونی افریکا شام خود را می خورد که برنج، املت پنیر و خورشت گوشت خوک استلی چنگ هیون با وجود حجم زیاد غذایی که اکثر شب ها می خورد جوان خوش قامت و خوش قیافه ای است. او می گوید که به شدت ورزش می کند و خوشبختانه متابولیسم بدن او خیلی سریع و فعال است و بدون اینکه وزنی اضافه کند به راحتی همه این غذاها را هضم می کند.

 

اینجاست که به نظر من موضوع پول به میان می آید. در حین اجرای برنامه او می تواند روی صفحه کامپیوتر خود ببیند که گروهی از بینندگان برای دیدن "هنرنمایی" او پول می پردازند.

 

ولی او تاکید می کند که انگیزه او پول نیست و می افزاید: "در حقیقت یک جور رفاقت با بیننده های برنامه است. به نوعی یک جور تعهد و وفاداری به آنهاست. من با آنها خوش و بش می کنم، با آنها یک جور رفاقت دارم و به همین خاطر از نظر من این یک شغل نیست."

 

اما باید پذیرفت که این بی رحمانه ترین شکل "هنرنمایی" تلویزیونی است. در حالت متعارف بازیگران یا مجریان برنامه های تلویزیونی یک قرارداد کاری مشخصی دارند و حقوق و مزایا و دوره اشتغال آنها کاملا روشن است. اما در مورد لی چنگ هیون درآمد او به تعداد بینندگان و اظهار علاقه آنها بستگی دارد و در هر ثانیه ممکن است بالا و پایین برود.

 

در این شیوه از تولیدات تلویزیونی دکمه پرداخت پول زیر انگشت بینندگان قرار دارد و بعضی از شب ها هیچکس ممکن است دکمه پرداخت را فشار ندهد. این شیوه پاداش مادی چندانی ندارد و به همین خاطر بعید است که بازیگران یا مجریان حرفه ای برنامه های تلویزیونی متعارف حاضر شوند چنین روشی را بپذیرند.

 

در عین حال برقراری رابطه با دیگران از طریق دوربینی که به شبکه اینترنت وصل شده برای کسانی که به گرمای رابطه واقعی و نزدیک انسانی عادت دارند، روش غمناکی است.

 

اما هر دو این شیوه ها که امروزه برای ما عجیب هستند، یعنی برنامه تلویزیونی که بیننده فقط با فشار دادن دکمه حقوق بازیگر را پرداخت می کند و احساس بودن در جمع از طریق تماشای دیگران، ممکن است در آینده به واقعیت بدل شود.

 

امروزه اکثر مردم ساعات زیادی در طول روز را آنلاین هستند و ازاین منظر شاید بتوان گفت آنچه امروزه در کره جنوبی اتفاق می افتد، آینده همه ما باشد.